ماده 3 ـ
مأمورين انتظامي در موارد زير حق بكارگيري سلاح را دارند:
1 ـ براي دفاع از خود در برابر كسي كه با سلاح سرد يا گرم به آنان حمله نمايد.
2 ـ براي دفاع از خود در برابر يك يا جند نفر كه بدون سلاح حمله مي‌آورند ولي اوضاع و احوال طوري باشد كه بدون بكارگيري سلاح مدافعه‌شخصي امكان نداشته باشد.
3 ـ در صورتي كه مأمورين مذكور مشاهده كنند كه يك يا چند نفر مورد حمله واقع شده و جان آنان در خطر است.
4 ـ براي دستگيري سارق و قاطع‌الطريق و كسي كه اقدام به ترور و يا تخريب و يا انفجار نموده و در حال فرار باشد.
5 ـ در موردي كه شخص بازداشت شده يا زنداني از بازداشتگاه يا زندان و يا در حال انتقال فرار نمايد، از اقدامات ديگر براي دستگيري و يا توقيف‌وي استفاده كرده و ثمري نبخشيده باشد.
تبصره ـ آيين‌نامه اجرايي اين بند توسط وزارتخانه‌هاي كشور و دادگستري تهيه و پس از تصويب هيأت وزيران به اجرا گذاشته خواهد شد.
6 ـ براي حفظ اماكن انتظامي (مقر نيروهاي انتظامي از قبيل مركز فرماندهي، ستاد، پاسگاه، پايگاه، انبار سلاح يا مهمات و مركز آموزشي).
7 ـ براي حفظ سلاحي كه جهت انجام مأموريت در اختيار آنان مي‌باشد.
8 ـ براي حفظ اماكن طبقه‌بندي شده بويژه اماكن حياتي و حساس در مقابل هر گونه هجوم و حمله جهت ترور، تخريب، آتش‌سوزي، غارت اسناد‌و اموال، گروگان‌گيري و اشغال.
9 ـ براي جلوگيري و مقابله با اشخاصي كه از مرزهاي غير مجاز قصد ورود و يا خروج را داشته و به اخطار مأمورين مرزباني توجه نمي‌نمايند.
10 ـ براي حفظ تأسيسات، تجهيزات و اماكن نظامي و انتظامي و امنيتي.
تبصره 1 ـ در موارد فوق در صورت اقتضاي شرايط، اخطار قبلي الزامي است.
تبصره 2 ـ نيروهاي مسلح در مواردي كه در چهارچوب بندهاي مذكور مأموريت داشته باشند، مجاز به استفاده از سلاح مي‌باشند.
تبصره 3 ـ مأمورين مسلح در كليه موارد مندرج در اين قانون در صورتي مجازند از سلاح استفاده نمايند كه اولا» چاره‌اي جز بكارگيري سلاح‌نداشته باشند، ثانياً در صورت امكان مراتب:
الف ـ تير هوائي
ب ـ تيراندازي كمر به پائين
ج ـ تيراندازي كمر به بالا
را رعايت نمايند.
