‌سياست تحقيقاتي كشور ‌مصوب يكصد و شصت و پنجمين جلسه مورخ 1367/7/12 شوراي عالي انقلاب فرهنگي

(دستگاه اجراء كننده: وزارت فرهنگ و آموزش عالي ـ نخست‌وزيري و شوراي پژوهشهاي علمي كشور)
‌شماره: .2174‌دش ـ تاريخ: 1367/7/25
‌مقدمه: سياست علمي و سياست تحقيقاتي
‌تمدن عظيم و شكوهمندي كه در طي چهارده قرن در سرزمينهاي اسلامي، به خصوص كشور ايران، پديده آمده است حاصل اهتمامي است كه مسلمانان‌همواره به تحصيل علوم و معارف گوناگون داشته‌اند مسلمانان به حكم تأكيدي كه كتاب آسماني در حق علم و تفكر نموده و عزت و شرفي كه براي علم‌و معرفت قائل شده و همچنين توصيه‌هايي كه پيامبر اكرم و ائمه هدي ـ عليهم‌الصلواه والسلام ـ در فرا گرفتن علوم كرده‌اند، بناي تمدن اسلامي را بر‌پايه يك سياست كلي نهاده‌اند، سياستي كه خود داراي سه ركن بوده است. ركن اول اين سياست تحقيق و تحصيل علم است در هر جا كه باشد حتي در‌ثريا. انبوه ترجمه‌هايي كه از قرن دوم هجري به بعد از زبانهاي غير اسلام به زبانهاي عربي و فارسي شده است و همچنين كتابهاي جديدي كه دانشمندان‌مسلمان در رشته گوناگون تأليف كرده‌اند. نشانه بارزي است از همين شوق و علاقه‌اي كه مسلمين به تحقيق و فرا گرفتن علوم داشته‌اند. ركن دوم اين‌سياست كلي تعميم علم و آموزش همگاني علوم بوده است. علوم و معارف در تمدن اسلامي اختصاص به گروه خاصي از دانشمندان نداشته است،‌بلكه همه آحاد امت مي‌توانستند از آنها بهره‌مند شوند. تأسيس مدارس و حوزه‌هاي متعدد علمي در سرتاسر تمدن اسلامي نشانه‌اي است از همين‌اهتمام براي تعميم علم و آموزش آن به همگان و بالاخره ركن سوم سياست مزبور نزديك كردن علم به عمل و استفاده از نور علم در راه اعمال فردي و‌جمعي در جامعه اسلامي بوده است. همچنان كه علم بي‌عمل را در تمدن اسلامي بي‌حاصل مي‌دانستند، عمل بدون علم را نيز دور از خردمندي به‌شمار مي‌آورند.
‌بر اساس همين سياست كلي و اركان سه‌گانه است كه جمهوري اسلامي ايران سياست جديد علمي و همچنين سياست تحقيقاتي خود را تدوين مي‌كند.‌سياست تحقيقاتي خود جلوه و تفصيلي از ركن اول سياست علمي كشور، يعني تحقيق و تحصيل علوم است. برنامه‌هايي را كه دولت جمهوري‌اسلامي ايران به منظور نيل به اين هدف در پيش خواهد گرفت، شوراي عالي انقلاب فرهنگي در هفت ماده و دو تبصره به شرح ذيل در يكصد و شصت‌و پنجمين جلسه خود به تاريخ سه شنبه 67.7.12 تدوين و تصويب كرده است: