‌ماده 1 ـ

مشمولين قانون تأمين اجتماعي طبق شرايط زير حق استفاده از مستمري بازنشستگي موضوع اين قانون را خواهند داشت.
‌الف ـ با داشتن حداقل سي سال تمام سابقه پرداخت حق بيمه مقرر براي استفاده از مستمري بازنشستگي با هر قدر سن.
ب ـ بيمه‌شدگاني كه بيش از بيست سال تمام و كمتر از سي سال تمام سابقه پرداخت حق بيمه مقرر را داشته باشند، مشروط بر اين كه مجموع سن‌و سابقه پرداخت حق بيمه آنان در مورد بيمه‌شدگان مرد هفتاد و در مورد بيمه‌شدگاني زن از رقم شصت و پنج كمتر نباشد. كسر سال در اين مورد‌محاسبه نخواهد شد و براي جمع كردن سن و سابقه پرداخت حق بيمه فقط سالهاي كامل منظور مي‌گردد.
ج ـ بيمه‌شدگاني كه بيش از پنج سال و كمتر از ده سال تمام سابقه پرداخت حق بيمه مقرر را دارند و سن بيمه شده مرد از شصت و سن بيمه شده‌زن از پنجاه و پنج سال تمام متجاوز باشد مي‌توانند درخواست بازنشستگي نمايند مشروط بر اين كه مابه‌التفاوت حق بيمه تا ده سال تمام را به مأخذ‌متوسط حقوق يا مزد خود با نرخ سيزده درصد به طور يك جا به سازمان بپردازند. چنانچه به تشخيص سازمان پرداخت يك جا ميسر نباشد،‌مابه‌التفاوت حق بيمه تا ده سال به اقساط ماهانه از مستمري آنان كسر خواهد شد، حداكثر مدت تقسيط برابر با مدت پرداخت مابه‌التفاوت حق بيمه‌خواهد بود.
‌تبصره 1 ـ حداكثر پنج سال به سابقه پرداخت حق بيمه، بيمه‌شدگان حائز شرايط بندهاي‌الف و ب اين ماده افزوده خواهد شد و در هر حال جمع‌سابقه پرداخت حق بيمه از سي و پنج سال تجاوز نخواهد كرد.
‌تبصره 2 ـ پرداخت حق بيمه مدتي كه به موجب تبصره 1 به سابقه پرداخت حق بيمه، بيمه‌شدگاني افزوده مي‌گردد به عهده دولت است و سازمان‌برنامه و بودجه مكلف است با اعلام سازمان تأمين اجتماعي مبالغ مربوط را در بودجه كل كشور منظور نموده و پس از تصويب بودجه به طور يك جا به‌سازمان تأمين اجتماعي بپردازد.